Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Quare conare, quaeso. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Duo Reges: constructio interrete. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.

Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis.

Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. De hominibus dici non necesse est. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Age sane, inquam.

Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Restatis igitur vos; Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Nulla erit controversia.

Dicis eadem omnia et bona et mala, quae quidem dicunt ii,
qui numquam philosophum pictum, ut dicitur, viderunt:
valitudinem, vires, staturam, formam, integritatem
unguiculorum omnium bona, deformitatem, morbum, debilitatem
mala.

Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse
summum bonum, quo putet omnia referri oportere?

Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.
An est aliquid, quod te sua sponte delectet?
Bork
Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Cum autem progrediens confirmatur animus, agnoscit ille quidem naturae vim, sed ita, ut progredi possit longius, per se sit tantum inchoata.

Bork: Est, ut dicis, inquit;
Bork: Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?
Deinde dolorem quem maximum?: Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit?

Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?
Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus.
Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;
Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.
Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.
Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.