Pugnant Stoici cum Peripateticis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Beatus sibi videtur esse moriens. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat.

Quonam, inquit, modo?: Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?
Avaritiamne minuis?: Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.
Tuum credibile?: Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus?
Restatis igitur vos;: Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret.
Bork: Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus.
Si longus, levis.: Non potes, nisi retexueris illa.

Illud vero minime consectarium, sed in primis hebes, illorum
scilicet, non tuum, gloriatione dignam esse beatam vitam,
quod non possit sine honestate contingere, ut iure quisquam
glorietur.

Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae
effeminari virum vetant in dolore.

Tenuit permagnam [redacted]tilius hereditatem, unde, si secutus esset eorum sententiam, qui honesta et recta emolumentis omnibus et commodis anteponerent, nummum nullum attigisset.

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur?

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?
Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.
Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?
At multis se probavit.
Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere?

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Duo Reges: constructio interrete. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?